Είναι γνωστό τοις πάσι πως όταν ψάχνεις μια καλή εισαγωγή για κάτι, η έμπνευση παίρνει τα χάπια της, τη γούνα της κι ένα ταξί να φύγει- και ίσως επιστρέψει στις 3 τα ξημερώματα μαζί με την αϋπνία σου· αλλά τότε μπορεί να είναι αργά.. Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε ό,τι μπορούμε με τα δύο τελευταία -εναπομείναντα μετά την εξεταστική- εγκεφαλικά κύτταρά μας. Πολλοί θα αναρωτήθηκαν “Μα πώς πήραν μια τέτοια απόφαση;”. Σας έχουμε αποκλειστικό: θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα είδος bookclub στο blog του yUth-Radio μιας και είδαμε πως κάτι τέτοιο δεν υπήρχε μέχρι τώρα, αλλά και επειδή και οι δύο αγαπάμε τα βιβλία όπως η πίτσα το τυρί - διατηρούμε μια σχέση λατρείας και πάθους με αυτά. Donna Tartt - Η μυστική ιστορία Χριστουγεννιάτικο δώρο που φιλοξενήθηκε στη βιβλιοθήκη μέχρι να τελειώσει η εξεταστική και να επανέλθει -λέμε τώρα- το μυαλό μου στα κανονικά του ώστε να διαβάσω κάτι άλλο πέρα από την αποικιοκρατία και τα στάδια του Piaget. Και ήταν πράγματι δώρο. Δεν θα αναλωθώ σε ratings και μακροσκελείς περιγραφές της πλοκής, που μπορείτε άλλωστε να βρείτε παντού, οπότε ας περάσουμε στο ζουμί. Ένας φοιτητής (Μπάνι) δολοφονείται στο κολέγιο Χάμπτεν (κάπου στις μακρινές βόρειες ΗΠΑ) και από τις πρώτες σελίδες φαίνεται ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από την ίδια του την παρέα, οπότε δεν χρειάζεται να φορέσουμε την καπαρντίνα μας για να ξεσκεπάσουμε το δολοφόνο αλά Σέρλοκ Χολμς. Η μυστική ιστορία είναι ένα μυστήριο αλλά όχι συνηθισμένο και η έμφαση είναι περισσότερο στους δολοφόνους, τα κίνητρά τους και τη ζωή μετά το έγκλημα. Η αλήθεια είναι ότι η εισαγωγή, μέχρι δηλαδή ο -αφηγητής και μέλος της παρέας- Ρίτσαρντ να φτάσει στο Χάμπτεν, ήταν αυτή που με βασάνισε περισσότερο ως ανυπόμονη αναγνώστρια που είμαι, αλλά στην πραγματικότητα δεν κρατάει πολύ. Το ίδιο το κολέγιο δεν έχει βγει από καμία rom com των 2000s: οι πρωταγωνιστές - παρά τα ποτά, τα τσιγάρα και τα ξενύχτια - δεν ξεπηδούν σαν καμιά glorious gang στους διαδρόμους, αλλά διατηρούν ένα elite club (Χένρι, Φράνσις, Τσαρλς, Καμίλλα, Μπάνι, Ρίτσαρντ) στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών με καθηγητή τον Τζούλιαν. Και ίσως αυτό το club να είναι από μια άποψη η αρχή του κακού. Άλλωστε εκεί η παρέα πρωτο-αναρωτήθηκε πώς ο άνθρωπος περνάει από το έλλογο στο άλογο - συγκρατώ ένα pun με σανό- . Για καλή μας τύχη, η Tartt ακουμπά ένα-ένα τα μέλη της παρέας μέχρι και τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, ώστε να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα για όλους τους· εικόνα που εξηγεί και τις πράξεις τους, φυσικά. Νομίζω η καλή δουλειά σε αυτό το βιβλίο φαίνεται από το γεγονός ότι έφτασα, ως τρίτη, να δικαιολογήσω τη δολοφονία που διέπραξαν οι πέντε τους και σχεδόν να πειστώ ότι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να λυθούν τα προβλήματά τους, παρόλο που τους έφερε άλλα τόσα. Most favorite character: Γουέλ, θα πω τον Φράνσις γιατί ήταν και δεν ήταν μες στα πράγματα, ήταν ίσως ο πιο αμφιλεγόμενος από τους έξι τους κι ένας χαρακτήρας που δικαιώθηκε στο τέλος της μυστικής ιστορίας. Θα τον αγαπήσω για το gingerhead της υπόθεσης και για το ότι δεν εγκατέλειψε κανέναν τους, ακόμη και στα χειρότερά του/τους. Least favorite character: Πάλεψαν πολλοί γι'αυτή τη θέση: ο Χένρι με τη ματαιοδοξία του, ο Μπάνι με την μόνιμη κουτοπονηριά του, αλλά ο Τσαρλς θα πάρει το Χρυσό Βατόμουρο με διαφορά για το θράσος του να το παίζει θύμα παρά την ατελείωτη λίστα με τα toxic traits του ως φίλος/ αδερφός/ γκομενάκι. Αλεξάνδρα Μητσιάλη - Δεκαεφτά (trigger warning: suicide) Κι αυτό Χριστουγεννιάτικο δώρο από τον πατέρα μου όταν έγινα δεκαεφτά. Του άρεσε ο τίτλος. Θεώρησε πως μου ταιριάζει. «Στο πήρα γιατί είσαι δεκαεφτά. Και ξέρεις το όνομα του βιβλίου… είναι… δεκαεφτά…» *awkward silence* Αν είχε κάνει έναν κόπο όμως να διαβάσει το οπισθόφυλλο δεν είμαι σίγουρη πως θα μου το έπαιρνε ακόμη (κακώς μεν γιατί όλοι πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε για τέτοια θέματα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο, ευλόγως δε καθώς είναι… you know… γονιός. Κι ένας alternative τίτλος για το βιβλίο θα μπορούσε να είναι «ο εφιάλτης του γονιού». Γνώμη μου). Δεκαεφτά. Ένας αριθμός. Μια ηλικία. Ένα νούμερο στην πόρτα ενός παλιού βενετσιάνικου διοικητηρίου. «Η Μαρίνα πέφτει τα χαράματα από τον τέταρτο όροφο του νοσοκομείου. Είναι μόλις δεκαεφτά χρονών.» *βαθύς αναστεναγμός* Τι να πω γι'αυτό το βιβλίο; Είναι από τα μυθιστορήματα που γνωρίζεις ήδη από την αρχή το τέλος. Και παρόλ'αυτά καθώς το διαβάζεις και δένεσαι με τους χαρακτήρες, αποκτάς μέσα σου μια ελπίδα ότι αυτό το τέλος που διάβασες στο οπισθόφυλλο ήταν ένα αστείο και ότι κάτι θα γίνει και θα αλλάξουν τα πράγματα. Και φωνάζεις στους χαρακτήρες να κάνουν κάτι, να κουνηθούν, να συνειδητοποιήσουν τι έρχεται. Και καθώς συνεχίζεις να διαβάζεις, εξακολουθείς να ελπίζεις και να ελπίζεις και να ελπίζεις πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Και μετά φτάνει το τέλος. Και τα πράγματα δεν αλλάζουν. Και το ήξερες ότι δεν θα άλλαζαν. Αλλά ακόμη ήλπιζες. Προσωπικά, όταν τελείωσα το βιβλίο, κάθισα για κανά δίωρο και κοιτούσα τον τοίχο γεμάτη σκέψεις. Και μετά από αυτό το δίωρο με πήραν τα ζουμιά κι έκλαιγα για καμιά βδομάδα. (maybe I’m just emotional who knows) Το συγκεκριμένο βιβλίο της Αλεξάνδρας Μητσιάλη αναφέρεται σε θέματα αυτοκτονίας, καθώς και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια κοπέλα δεκαεφτά χρονών στο σημερινό κόσμο. Ποια μυστικά κρύβονται πίσω από τη ζωή και τον θάνατο της Μαρίνας; Warning: Αν το διαβάσετε να ξέρετε πως η τάση να τα ψάλλετε στους χαρακτήρες. παρόλο που δεν σας ακούνε. είναι τεράστια. Μακάρι όμως να ήταν μόνο οι αναγνώστες που δεν άκουγαν. Ένας επικίνδυνος άνεμος σφύριζε από καιρό μέσα κι έξω προειδοποιητικά. Άκουγαν όμως οι αχαΐρευτοι; ΟΧΙ! Και να ‘μαστε εδώ που είμαστε τώρα. Most favorite character: 100% ο Ορέστης. Ο Ορέστης ίσως ήταν ο χαρακτήρας με τον οποίο θύμωσα περισσότερο απ'όλους. Συμμαθητής και φίλος της πρωταγωνίστριας Μαρίνας με ένα φανερό (ίσως και όχι) crush σ'εκείνη. Μέσα σ'όλο το βιβλίο φαίνεται η ξεκάθαρη αγάπη που είχε για την Μαρίνα, φαίνεται το πόσο νοιάζεται γι'αυτήν και πόσο ήθελε να την βοηθήσει. Η ζήλια του όμως τον έκανε ΚΟΤΑ. Γι’ αυτό άμα το διαβάσετε κι εσείς, φωνάξτε του και από μέρους μου. («Ορέστη είσαι κότα») Least favorite character: ΟΛΟΙ! Με όλους θύμωσα. Με όλους τα έβαλα. Εν τέλει όμως όλοι άνθρωποι είναι και ανθρώπινα λάθη έκαναν. Δεν θα μπορούσα να απομονώσω κάποιον. Κατά τη γνώμη μου βρίσκονται όλοι στο ίδιο επίπεδο. Υ.Σ. δεν έχω anger issues, το βιβλίο φταίει. Κατά τα άλλα 100% recommended. (Αν βασανίζεσαι κι εσύ με προβλήματα όπως η Μαρίνα, καλό θα ήταν να μην διαβάσεις το βιβλίο. Μίλησε σε κάποιον και ζήτα βοήθεια. Δεν είσαι μόνος. Κάποιος εκεί έξω θέλει πολύ να σε ακούσει. Δεν είναι όλοι κότες σαν τον Ορέστη) Υπογραφή : Barbούνι και Κασeri Επιμέλεια : Marw Scott
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |