Ο αγώνας μεταξύ των αντισωμάτων και των μεταλλαγμένων στελεχών του ιού εξελίσσεται, ώστε επιδέξιοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, σε μία προσπάθεια να ηρεμήσουν τα στρεσαρισμένα πνεύματα της πανδημίας, ετοιμάζουν μια πρωτοποριακή, σαρκαστική παράσταση, η οποία θα βρίσκεται σύντομα κοντά σας, για να σας θυμίσει ότι υπάρχουν και χειρότερα... Όσο η πλοκή ξετυλίγεται, βλέπουμε τη χώρα να μετατρέπει το πολίτευμά της σε αυτό της προεδρευόμενης τηλεοπτικής τρομοκρατίας και να επιτρέπει στην παρανοϊκή κατάσταση να άγεται και να φέρεται από τον αθεράπευτο στόμφο “πολιτικών-δικαστών”. Η παρουσίαση κι ο σχολιασμός των γεγονότων μοιάζει με πηγή διφορούμενων μηνυμάτων, μεγαλύτερων και από χρησμών της Πυθίας, η επανάληψη έρχεται στο ρόλο της “μητέρας άγνοιας”, η νεκρολογία οσονούπω θα μετατραπεί σε κατεύθυνση της δημοσιογραφίας, ατελείωτες ηθικολογίες και ευαισθητοποιημένες φανφάρες πρωταγωνιστούν σε τοποθετήσεις διαφόρων διάσημων προσώπων, τα θύματα μετατρέπονται σε θύτες, οι νέοι αποτελούν την μεγαλύτερη πληγή κι εν δυνάμει καταστροφή του έθνους, και στο μεγαλύτερο φινάλε των εποχών: η δικαιοσύνη.
Μία δικαιοσύνη, βέβαια, λίγο αλλιώτικη, λίγο ξεπεσμένη, λίγο πιόνι του μεσαίωνα, λίγο μεροληπτική, λίγο άδικη, λίγο αγνοουμένη. Μία δικαιοσύνη που πάσχει από άνοια, που ξέχασε του νόμους που η ίδια θέσπισε, μία δικαιοσύνη που μοιάζει με συνένοχο στον χώρο του εγκλήματος. Καθ’ όλη τη διάρκεια, τη γενική ατμόσφαιρα πλημμυρίζουν τα απομεινάρια της Μήδειας και του Αγίου Βαλεντίνου, κλειδωμένες πόρτες μην μπει ο κ, μυρωδιές από αντισηπτικά, απεργοί πείνας πεθαίνουν, επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι εμφανίζονται στον εργασιακό χώρο, άνοιξε-κλείσε η χώρα και καθολικά lockdown μέσα σε lockdown, αισθήματα ανυπομονησίας για το αποκριάτικο τζέρτζελο και τα πρώτα φτερουγίσματα της άνοιξης τα οποία συνδυάζονται με την φωτοπερίοδο, ευνοώντας τη κατάσταση ληθάργου, έτσι ώστε αρκετοί επιτήδειοι να στοιχηματίζουν και να ορίζουν τη ζωή ανθρώπων. Με διαγωγή κοσμιοτάτη και λεπτεπίλεπτες κινήσεις, οι ίδιοι επιτήδειοι κάνουν καλά, την επιζήμια δουλειά τους. Προσθαφαιρούν νόμους με σκοπό την υπεραστική ασφάλεια και τάξη, επιδιώκουν την λογοκρισία έως και στην τέχνη, υπερασπίζονται και φυγαδεύουν βιαστές, εξοστρακίζουν δημόσια αγαθά, αλλά και τον σεβασμό σε περιοχές Natura, απομονώνουν φωνές που δεν διάλεξαν να χαϊδέψουν το αυτί του αυταρχισμού και εν τέλει παρουσιάζοντας μεμονωμένα περιστατικά και γεγονότα, συμπεριλαμβανομένου και παρεμβατικών συμπεριφορών, κάνουν το αδύνατο, δυνατό: Μετατρέπουν την εξαίρεση σε κανόνα. Η δικαιοσύνη έχει παραδώσει τα σκήπτρα στους αξιωματικούς της και οι νόμοι παίρνουν ισχύ μονάχα όταν βρίσκονται στα χέρια κάποιου, έχοντας την ικανότητα να μεταμορφώνονται, ανάλογα με την παλάμη που τους κρατά. Μέσα σε αυτή την τραγωδία, μία μερίδα ατόμων, οι επονομαζόμενοι “δαιμόνιοι ντεντέκτιβ” , ενώνουν τις δυνάμεις τους και καταστρώνουν ένα σχέδιο διάσωσης της δικαιοσύνης, η οποία φημολογείται πως είναι θύμα υπόθεσης trafficking μαζί με άλλα νεαρά κορίτσια. Τα μέλη απαρτίζουν θύματα που μίλησαν, φοιτητές/έμποροι ναρκωτικών που διώχθηκαν από τις σχολές, εν γένει άτομα που ξεχωρίζουν τις κοινοτυπίες των ρητόρων, που γνωρίζουν ότι η δουλεία δεν σταμάτησε ποτέ στον δυτικό πολιτισμό, απλά ονομάστηκε μαστροπεία και αισχρή εκμετάλλευση. Μια συνηθισμένη βραδιά, άγνωστης ημερομηνίας, πραγματοποιούν την προτελευταία τους κρυφή συνάντηση και λίγο πριν την μεγάλη ώρα της διάσωσης, λαμβάνει χώρα το ΜΑΤ του Μποντάν* :Δικαιοσύνη C8, αξιωματικοί Α6 και F4. Εκεί, λοιπόν, χάνουν την μάχη, όμως τους ενώνουν τα λόγια του Καζαντζάκη: "Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα." Γιατί όταν κοιτάς με τα μάτια του εξιλαστήριου θύματος, πώς να σε πείσουν οι καυχησιές και τα λόγια των "μεγάλων"; Ο κόσμος, μετά από αυτή τη νύχτα, απελπισμένα φώναζε, μα πάντα ευγενικά και μαλακά, με στιλ Χάρρυ Κλυνν: “βρε μαλακά, να μας πείτε ότι δεν έχουμε ΜΕΘ, μαλακά” “βρε μαλακά, να μας πείτε ότι δεν τελειώνει η καραντίνα, μαλακά” “βρε μαλακά, όταν θα μπουν αστυνομικοί στις σχολές, μαλακά” “βρε μαλακά, είναι παιδάκια ακόμα, μαλακά” “βρε μαλακά, άμα λέω όχι σημαίνει ΌΧΙ, μαλακά” “βρε μαλακά, με το παράθυρο ανοιχτό ανά δεκάλεπτο, μαλακά” “βρε μαλακά, να μας πείτε ότι η δικαιοσύνη αγνοείται, μαλακά” Κι ένας μικρός ζωγράφος δήλωσε χαμηλόφωνα στις κάμερες: "Εκεί, κάπου πίσω από τα κάγκελα, αχνοφαίνεται η δημοκρατία μας" Κάπου εκεί, η παράσταση φτάνει στο τέλος της, με την ελπίδα πως η τετραδιάστατη ιδέα του Μπρεχτ θα βρει στο τώρα την δικαίωση που έχασε τότε. "Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται." *Το ματ του Μποντάν: Ρουά ματ με 2 αξιωματικούς! Πήρε το όνομά του από τον Άγγλο σκακιστή Samuel Boden Σημείωση: Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπωματική. ~Είμαι τεντιμπόις~ Επιμέλεια : Marw Scott
2 Comments
Κατερίνα Καραμάνη
3/11/2021 02:24:34 pm
❤️❤️❤️
Reply
MADMARX
3/12/2021 02:46:09 am
ΠΟΙΗΣΗ
Reply
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |