Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιούνται χιλιάδες, ανά τον κόσμο, διαδηλώσεις, οι οποίες σχετίζονται με την (σχεδόν) απαγόρευση των αμβλώσεων στη χώρα της Πολωνίας. Με αφορμή τη συγκεκριμένη κατάσταση.. ..στις διάφορες συζητήσεις, άρθρα, δελτία των ειδήσεων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυριαρχεί το θέμα των αμβλώσεων με τα προβλήματα να οξύνονται με τις σφοδρές, εις βάρος αυτών, κατηγορίες. Από όλα αυτά προκύπτει η ιστορία των αμβλώσεων να αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, το οποίο κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό και χρίζεται επιτακτική η επίλυση του.
Η έκφραση που ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη στην κατάσταση, είναι “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”. Μια ζυγαριά που επίμονα τραμπαλίζεται μεταξύ της προσωπικής πάλης- εσωτερική παγίδευση- και της κοινωνικής κατακραυγής - εξωτερική παγίδευση. Ξεκινώντας από τον κεντρικό άξονα που είναι η μονάδα και βλέποντας πολυδιάστατα το πράγμα, η συναισθηματική κατάσταση που περικλείει το θέμα δεν αποτελεί ένα ευχάριστο μέρος. Στην περίπτωση αυτή, το “γενικό δυσάρεστο μέρος” περνάει στις διαστάσεις του ίδιου του ανθρώπου, δηλαδή μετατρέπεται στο “ειδικό είδωλο του καθρέφτη”. Συνεπώς, το άτομο βρίσκεται δέσμιο ψυχοπνευνατικών ανησυχιών. Αδιαμφισβήτητα, η επιλογή της άμβλωσης δεν συνάδει με μια ευχάριστη και εύκολη επιλογή. Από την άλλη μεριά, βρίσκεται η κοινωνία και στην περίπτωση που η επιλογή του ατόμου δεν είναι “κατά φύση” αποδεκτή, έρχεται αντιμέτωπη με την κατακραυγή της. Μια κατακραυγή που βλέπει με παρωπίδες, μια κατακραυγή που αφήνει μονάχα την υλική υπόσταση να αιωρείται, δίχως την πνευματική. Στο παρασκήνιο μόνιμα αναβλύζει μία ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση για “ το αγέννητο παιδί” γεννώντας το ερώτημα: Η ευαισθητοποίηση κατά της “εγκληματικής πράξης” της άμβλωσης δεν θα έπρεπε να υπάρχει τόσο για τα δικαιώματα της γυναίκας όσο και για την μετέπειτα ζωή του παιδιού; Οι παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια τέτοια απόφαση είναι αρκετοί και ενώ όλοι επισκιάζουν το γυναικείο φύλο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η άλλη άκρη του δόρατος δείχνει την κοινωνία, το κράτος, τον γείτονα και τις εκάστοτε καταστάσεις στις οποίες διαβιώνει μια γυναίκα, οι οποίοι, με απόλυτη δεξιότητα, της πετούν το μπαλάκι της απόφασης. Για να σταθεί “άξια” στις απαιτήσεις των ευαισθητοποιημένων θα χρειαστεί να τηρηθούν όλες οι υποπεριπτώσεις. Στην περίπτωση που ο προγεννητικός έλεγχος δείξει την παρουσία κάποιας αναπηρίας, το κράτος πρέπει να μεριμνήσει για ασφαλείς υποδομές, εάν η γυναίκα στέκεται μόνη, ο γείτονας να την αναγνωρίσει ως κυρία, οι οικονομικές συνθήκες διαβίωσης να είναι οι κατάλληλες, οι βιασμοί να πάψουν να υφίστανται· και όλα αυτά μαζί, ούτε σε ένα παράλληλο σύμπαν! Στις προηγούμενες περιπτώσεις, οι απόψεις ίσως συγκλίνουν για μια περαιτέρω διαδικασία άμβλωσης. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι η οριοθέτηση προτεραιοτήτων που θέλουν την μητρότητα και την "καριέρα" να κονταροχτυπιούνται. Αν και λόγω αντισύλληψης, στις ανεπτυγμένες χώρες, η διακοπή κύησης για θέματα καριέρας έχει μειωθεί, συνεχίζουν να υποβάλλονται διάφορες κατηγορίες. Η κανονικότητα της πουριτανικής κοινωνίας, συνήθως, αρνείται να αποδεχθεί την σεξουαλικότητα της γυναίκας, ταξινομώντας το αναπαραγωγικό της σύστημα ως αυτοσκοπό, χωρίς να το συμπεριλαμβάνει ούτε ως μέσο αλλά ούτε και να αναγνωρίζει πως η μητρότητα πρέπει να είναι επιλογή. Για να μην αερολογούμε και ξεφεύγουμε σε ρομαντικές επιπολαιότητες, ας αναλογιστούμε εξής: το κυριότερο ζήτημα είναι η γέννηση ενός παιδιού ή η συνειδητοποίηση της αδυναμίας για μια πολύμορφη ανατροφή του; Το δίλημμα αυτό είναι αρκετό για να διατυπωθεί μια άποψη που συνοψίζει όλα τα προαναφερθέντα: όσες ευθύνες αφαιρούνται, άλλες τόσες προστίθενται. Ας αναρωτηθούμε: αν ο καθένας δεν είναι ελεύθερος να επιλέξει για το σώμα του, τότε ποιος είναι; Η σωστή ευθύνη και επιλογή πρακτικά δεν υπάρχει, πάρα μονάχα εμπεριέχεται σε προσωπικές ηθικές αξίες, συνηθέστερα συνυφασμένες με την θρησκεία, την κουλτούρα κτλ. Γίνεται ευκόλως κατανοητό, λοιπόν, πως δεν αναφερόμαστε στην αυτή καθαυτή έννοια του σωστού, αλλά στην έννοια της επιλογής. Σωστό είναι να συνυπολογιστεί, ότι το γυναικείο φύλο δεν είναι το μοναδικό που αναζητά πρόσβαση στις αμβλώσεις, καθώς η ανάγκη αυτή συναντάται αντίστοιχα σε διεμφυλικούς άνδρες και άτομα με άλλες ταυτότητες φύλου που έχουν ικανότητα τεκνοποίησης . Η καταγραφή της έκφρασης “υπέρ των αμβλώσεων” δυστυχώς πολλές φορές βαδίζει σε λάθος μονοπάτια και βρίσκεται στο στόχαστρο αντιπαραθέσεων και “αφορισμών”. Το επίκεντρο πολλών μένει στην επιφάνεια της εύπεπτης κατακραυγής χωρίς να επενδύει στο θεμέλιο λίθο του επιχειρήματος. Ο λίθος αυτός λέει: “Δεν είμαστε μανιακοί κυνηγοί της άμβλωσης, δεν υπερασπιζόμαστε καμία απόφασης, δεν μετατρεπόμαστε σε φερέφωνα, αλλά αντίθετα επιζητάμε το δικαίωμα της επιλογής. Μία επιλογή που μας επιτρέπει να διαχειριζόμαστε εμείς το δικό μας σώμα” Όποια και αν είναι η επιλογή, είναι ευρέως αποδεκτό πως η γέννηση ενός παιδιού είναι ένα θαύμα, αλλά όλα έχουν την ώρα τους, ακόμα και τα θαύματα, για να γίνουν σωστά. ~Είμαι τεντιμπόις~ Επιμέλεια : Marw Scott
1 Comment
Michaela
12/1/2020 08:00:56 am
Όταν ανοίγουμε το στόμα μας και διατυμπανίζουμε ριζοσπαστικές απόψεις για τέτοιου είδους θέματα(θα το μετανιώσει, δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί μια ζωή), θα ήταν καλό να σκεφτόμασταν αν θα υποστηρίζαμε το ίδιο σε περίπτωση που συνέβαινε σε μια φίλη μας, στη γυναίκα μας, στη μητέρα μας, στην αδερφή μας, στη δική μας κόρη ή σε μας τις ίδιες.Το ανοιχτό και χωρίς προϋποθέσεις δικαίωμα στην άμβλωση είναι το δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίσει εκείνη πώς θέλει να χειρίζεται το σώμα της και να έχει τον έλεγχο της ζωής της.
Reply
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |