Υπάρχουν πολλές γιορτές που τριγυρίζουν εκεί έξω καθημερινά, με διάφορες μυρωδιές, εικόνες και γεύσεις να συντροφεύουν τη θύμησή τους, μια όμως ξεχωρίζει: τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα, μια γιορτή πιο οξύμωρη από κάθε άλλη. Η γιορτή με την αιώνια σύγκρουση, ενθουσιασμού και θλίψης. Αν ξεπεράσουμε το γεγονός των οικογενειακών συναθροίσεων/δυσλειτουργειών, την συζήτηση με τον θείο που αφενός δεν συμπαθείς και αφετέρου διόλου δεν σε ενδιαφέρει τι έκανε ο Τάκης από το χωριό, το “home alone”, τα αμπιγιέ συνολάκια σε κάθε insta story με κοινή περιγραφή και ο συνδυασμός με την μνήμη της καραντίνας που θα κάνουν το λογισμικό σου να βάλλεται από συνεχόμενες ειδοποιήσεις error, υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν την cool μεριά των πραγμάτων. Σε γενικές γραμμές, όλοι επιστρατεύουν το χαμόγελο και την αισιοδοξία με λίγη χαχανιστική διάθεση, χειροκροτήματα, ευχές, δώρα, οικονομική εκμετάλλευση και υπερκατανάλωση, ωστόσο απόλυτα ενθουσιασμένοι για τα ακόλουθα.
Στην αντίπερα όχθη, η συνειδητοποίηση της απόκλισης ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα, προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και εντείνει τα αισθήματα μοναξιάς για άλλους. Η πεποίθηση πως “αφού όλοι είναι χαρούμενοι, πρέπει να είμαι και εγώ”, είναι κάπως βερεσέ, δεν βρίσκεις; Άλλωστε αποτελεί αναμφισβήτητη πραγματικότητα η σημαντική στατιστική αύξηση καταθλιπτικών συμπτωμάτων την περίοδο των εορτών από εκείνους που αδυνατούν να ανταποκριθούν σε συναισθηματικά όρια που θέτει η κοινωνία. Η “κατάθλιψη των Χριστουγέννων” δεν είναι ψυχική νόσος, άλλα σίγουρα είναι βασανιστική. Τι γίνεται λοιπόν με εσένα, που ούτε χαλαρός είσαι, ούτε ενθουσιασμένος αλλά ούτε και το μπατζετ δεν φτάνει για ταξιδάκι; Εσένα που αυτές τις μέρες τα παιχνίδια υλισμού σου φαίνονται αδιάφορα, που όλη αυτή η επιφάνεια σε κάνει να θέλεις να κατατροπώσεις την άνωση, εσένα που είσαι ίδιος της “ Η εμμονή της μνήμης” σε ελαιογραφία σε καμβά του Νταλί. Εσένα, που θα έρθεις αντιμέτωπος την ώρα της κρίσης με μαζοχιστικά ερωτήματα αξιολόγησης του περασμένου χρόνου, με συγκεκριμένες πράξεις για την οριοθέτηση της νέας χρονιάς και την απεριόριστη ενοχή και απομόνωση, εσένα που σε νιώθει όλο μου το είναι, θέλω να σου πω το εξής: Η συνείδηση πάντα πρέπει να μένει καθαρή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να προκαθορίσει τα συναισθήματα σου, πρέπει απλά να αποδεχθεί ότι δεν συμβαδίζουν. Άλλωστε τίποτα δεν έχει κάποιον σκοπό. Ακόμα και η ζωή στη γη είναι ένα συνονθύλευμα τυχαίων γεγονότων που εξελίσσεται σε βάθος χρόνου. Κι αν κάτι μας οδηγεί στο θέλγητρο της αξιολόγησης των κινήσεων και των πράξεων μας, είναι γιατί αυτές είναι πεπερασμένες, σε αντίθεση με την τυχαιότητα, που τελικά είναι το ισχυρότερο σίγουρο μας. Και αν πολλές φορές προσπαθήσαμε να γίνουνε ο Προμηθέας της ζωής μας για ένα προκαθορισμένο μέλλον, αυτό δεν μοιάζει τόσο ανώφελο όσο μοιάζει κουραστικό. Γιατί ο Επιμηθέας πολλές φορές έχει μια αλόγιστη ελκυστικότητα και ένα " άλλοθι" , ίσως για να αιτιολογήσεις το "έτσι". -γιατί; -γιατί έτσι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, γιατί έτσι. Κλείνοντας, λοιπόν, τα Χριστούγεννα είναι ό,τι θα επέλεγες να κλείσεις σε ένα μουσικό κουτί, ένα κουτί που από έξω θα έφτιαχνες έναν ήλιο σαν και αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου, που λέει και η Γώγου. Δικό σου το κουτί, δικός σου ο ήλιος δικιά σου και η μουσική, κανείς δεν θα σου πει πως θα είναι. Απλά το ζεις, με αυτόν το περίεργο τρόπο· άλλωστε εγώ πάντα υποστηρίζω πως όταν περνάς από ένα σοκάκι γεμάτο βιαστές είναι εξίσου επικίνδυνο με το όταν είναι άδειο. Υπογραφή : Βιβή Μαλάμου Επιμέλεια : Marw Scott
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |