Αντίο, μια μικρή μόνο λέξη γεμάτη με τόσα πολλά συναισθήματα. Πόσο εύκολο όμως είναι να πεις σε κάποιον αντίο και να τον διώξεις οριστικά από την ζωή σου; Μια πιθανή απάντηση είναι ό,τι δεν είναι καθόλου εύκολο, ίσως είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι σε μια ανθρώπινη σχέση. Είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο, η λέξη αυτή πονάει και σου εντυπώνεται στη σκέψη σαν τατουάζ, δε φεύγει ποτέ και μένει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Πολλοί από εσάς ίσως έχετε βρεθεί στη δύσκολη θέση να πείτε αντίο σε κάποιον, ή να σας πουν αντίο για τους δικούς σας λόγους. Το αντίο το λες στον άλλον φεύγοντας και ποτέ ξανακοιτώντας πίσω, με εκείνον να μένει απλά παγωμένος, πίσω από μια πόρτα, κοιτώντας σε να αποχωρείς. Το αντίο το λες μέσα από μια τελευταία αγκαλιά , ένα τελευταίο φιλί, ένα “να προσέχεις”. Κάποιοι βέβαια δεν ακολουθούν ακριβώς αυτό τον τρόπο. Είναι οι λόγοι και οι καταστάσεις που σε αναγκάζουν να πεις σε κάποιον αντίο και να πληγωθείς κι εσύ και το άτομο στο οποίο απευθύνεσαι. Άλλωστε, σε μια κατάσταση πάντα φταίνε και οι δυο, αλλά πολλές φορές και στην σημερινή εποχή, στην οποία κυριαρχεί μια τρέλα, πάντα θέλει ο ένας πιο πολύ, πάντα προσπαθεί ο ένας πιο πολύ, πάντα ο ένας φεύγει και ο άλλος μένει πίσω με τσακισμένη την ψυχή και ραγισμένη την καρδιά και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του, σαν σπασμένα γυαλιά, από το πάτωμα.
Ξέρεις τον στίχο: « Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις, εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις, τα λέμε» της Ελεωνόρας Ζουγανέλη; Αν όχι, γράψε στο Youtube «Τα λέμε» και άκουσέ το, γιατί είναι ένα τραγούδι με νόημα και ταιριάζει ταμάμ με αυτό που διαβάζεις. Τα λέμε....Και τι να πεις ακριβώς με έναν άνθρωπο, όταν κάτι έχει τελειώσει, έχει χάσει τη μαγεία του. Σε μια χύμα εποχή, ψάχνουμε να βρούμε όλοι το ιδανικό, αδειάζοντας ανθρώπους. Κρυβόμαστε πίσω από εγωισμούς και μικρές λεξούλες, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, δεν ξέρουμε τι θέλουμε και πολλές φορές φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Πόσο βολικό είναι αυτό, ε; Oι λέξεις, αγαπητέ μου αναγνώστη, που διαβάζεις σ'αυτό το άρθρο, πονάνε και θα πονάνε για πάντα. Θα τις πεις κι εσύ και θα σου τις πουν και άλλοι. Μην ψάχνεις να βρεις τα λάθη, το “τι πήγε στραβά” κ.λ.π., γιατί πολύ απλά δεν θα βρεις την απάντηση. Ό,τι δεν λύνεται κόβεται λένε και ό,τι αξίζει μένει (σου λέω και καμιά από αυτές τις γνωστές και βαθυστόχαστες φράσεις για να διαβάσεις το άρθρο μέχρι το τέλος). Η μαγκιά όμως, φιλαράκι, ξέρεις ποιά είναι; Πως, ό,τι και να γίνει, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι, να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να προχωρήσεις μπροστά. Να κοιτάξεις τη ζωή σου και να μη μείνεις σε μια σκιά του παρελθόντος που σε κρατάει κολλημένο πίσω. Κρατάς τις αναμνήσεις, τις φωτογραφίες και κάτι παλιοπράγματα που λέει και ο Ηλίας Καμπακάκης σε ένα μπαούλο, ή όπου αλλού θες βρε αδερφέ (σε σημείο όμως που να μην πολυφαίνεται και το κοιτάς κάθε λίγο, ναι-ναι για το δικό σου καλό το λέω) και απλά κοιτάς μπροστά, το παρόν σου και όχι το παρελθόν. Γιατί το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και η ζωή συνεχίζεται, μετά από ένα χωρισμό. Το πολύ-πολύ άκου Καρρά και Πάολα στο τέρμα που ταιριάζει με την περίσταση, βάλε ένα ουίσκι και διασκέδασε με την παρέα σου και όλα θα πάνε καλά. Μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά “that’s life” που λένε, άσε που από καθετί που μας συμβαίνει παίρνουμε κι ένα μάθημα. Βέβαια οι άνθρωποι είναι παράξενα όντα και δεν θα τους μάθεις ποτέ. Γι΄αυτό λοιπόν μπορεί το αντίο να πονάει, όμως να θυμάσαι ότι σε κάνει πιο δυνατό. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό (οι βαθυστόχαστε ατάκες που σου έλεγα και πριν). Σε αυτήν τη ζωή σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι, στο οποίο θα ακούσεις και θα πεις πολλά αντίο, αλλά θα γίνεις καλύτερος μέσα από αυτά. Ζήσε και χαμογέλα κι αν όλα δεν πάνε καλά, χαμογέλα στραβά! Υπογραφή: Χαρά Μανωλέρη Επιμέλεια: Marw Scott
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
November 2018
Categories |