Έχω πάρει μέρος σε συζητήσεις με πολλούς φίλους, s1ngles και δεσμευμένους, αλλά οι καλύτερες συζητήσεις επί αυτού του θέματος είναι με τις κολλητούλες μου. Η πιο αστεία ατάκα που παίζει στον στενό κύκλο μου, είναι «Mr. Blackheart, κανείς δεν μ’αγαπάει εμένα!». Τελικά τι συμβαίνει όμως? Χάσαμε την αγάπη, παραμένουμε s1ngles κατ’ επιλογήν, ή έχουμε γίνει τόσο εγωιστές που τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και δεν αντέχουμε στην συνύπαρξη με κάποιον? Βέβαια, θα πείτε πως έχουμε ανεβάσει τόσο τα στάνταρ μας χάρη στα δήθεν καλά πρότυπα που μας λανσάρουν κοιτώντας πορτοφόλι και εμφάνιση, που χάνουμε τον χαρακτήρα. Ωστόσο, δεν θα παραβλέψω και τις περιπτώσεις του καβαλημένου καλαμιού, αλλά ας πούμε ότι μπορεί να εμπίπτει και στην περίπτωση του εγωισμού και των προαναφερθέντων προτύπων, οπότε ας μην ξεφύγουμε, γιατί μπορώ να σας βρω άλλα τόσα και περισσότερα παρακλάδια. Σε όλες τις συζητήσεις λοιπόν, ειδικά μεταξύ μπακουριών μετά το 4ο ποτό, αρχίζουν οι συζητήσεις για την κοπέλα που δεν μας θέλει ή μεταξύ κοριτσιών για τον μαλάκα τυπά που τους άφησε ή που δεν τις κοιτάει, με εκείνο το σημείο να αποτελεί αφετηρία συζητήσεων τύπου «γιατί δεν τα πάμε καλά;», «γιατί δεν με θέλει ο τάδε;». Γιατί, γιατί γιατί γιατί, γιατί……. χάθηκε η αγάπη. Προσωπικά σέβομαι και θεωρώ μάγκες τους κατ’ επιλογήν s1ngles, οι οποίοι θέλουν να παραμείνουν αδέσμευτοι, να μην τρέχουν για τίποτα και είναι ξεκάθαροι στις προθέσεις τους έναντι των άλλων. Εκεί που νευριάζω όμως είναι με αυτούς που ενώ είναι μόνοι, κάνουν παιχνίδι δεξιά κι αριστερά παίζοντας με τα αισθήματα των άλλων, ή καιροσκοπούν, έχοντας καβαλήσει το καλάμι και το παίζουν ιστορία. Όσον αφορά όμως την αγάπη και την συντροφικότητα, θεωρώ ότι έχουμε χάσει το παιχνίδι γιατί γίναμε εγωιστές και χάνουμε εύκολα το ενδιαφέρον μας και θεωρούμε γρήγορα τον άνθρωπο απέναντί μας δεδομένο. Μάθαμε να μετράμε την αγάπη μόνο με το τι μας δίνει ο άλλος και τι δούμε με το ζύγι στο χέρι σαν δεύτεροι Εβραίοι, παύοντας να υποχωρούμε και να σεβόμαστε. Δυστυχώς μάθαμε στην εποχή μας ό,τι χαλάει να το πετάμε απλά στα σκουπίδια, κοινώς να παίρνουμε την βαλιτσούλα μας και να φεύγουμε, αντί να προβληματιστούμε και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτό που χάλασε. Χάθηκε η επικοινωνία από τις σχέσεις και αντί να τα βάλουμε κάτω να βρούμε το φταίξιμο, να τα διορθώσουμε και να προχωρήσουμε μαζί παρακάτω, κρατήσαμε μόνο το «προχωράω εγώ». «Εγώ να μην πληγωθώ», «εγώ να είμαι καλά», «εγώ να μην βγω το θύμα πάλι», «εγώ..», «εγώ..», «εγώ..». Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια κάποιου ηλικιωμένου σχολιάζοντας τη σημερινή κατάσταση, πως «βγήκε η γουρουνιά από τα ζώα και μπήκε στους ανθρώπους, και τη θέση της πήρε η εκδιωγμένη εκτίμηση και αγάπη των ανθρώπων». Νομίζω ότι αυτή η έκφραση τα καλύπτει όλα. Βέβαια, θα με κατηγορήσετε ότι σακουλιάζω τα πάντα και πως υπάρχουν καλές ψυχές. Αφού λοιπόν είμαστε τόσοι μόνοι και καλοί γιατί δεν συγκεντρωνόμαστε ποτέ όλοι να τα βρούμε μεταξύ μας? Γιατί, αφού κυκλοφορούν τόσοι καλοί έξω, δεν βρισκόμαστε ποτέ στο σωστό το μέρος την σωστή στιγμή? Και μην πείτε ότι είναι θέμα timing γιατί είναι αστείο, καθώς όπως λένε οι μαθηματικοί, όταν κάτι συμβαίνει κατά επανάληψιν είναι στημένο, κοινώς σαν ένα ζάρι που φέρνει πάντα άσσο. Δυστυχώς, πέραν από το εγώ, μείναμε και στην εικόνα, αγνοώντας τον χαρακτήρα του άλλου. Θα μου πείτε ότι έτσι αγνοούμε τα θέλω μας και τα στάνταρ μας, αλλά μήπως τα ανεβάσαμε πάρα πολύ σε σημείο που ελάχιστοι, και κακοί θα προσθέσω εγώ, τα καλύπτουν; Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της σχέσης-πίτσας. Τη θέλουμε μόνο όπως τη θέλουμε εμείς, αγνοώντας τα θέλω των άλλων και καταλήγουμε όλοι μας στον καναπέ, να την τρώμε παγωμένη..και μόνοι. Υπογραφή: Mr. Blackheart Επιμέλεια: Marw Scott
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
November 2018
Categories |