Πολλές φορές γελάμε με τις πεταλούδες που ζουν μια μέρα... Βλέπουν την αιωνιότητα, βλέπουν μονάχα την δημιουργία και την δημιουργικότητα, αγνοώντας τις 24 ώρες. Τι θα κάναμε για εμάς που ζούμε ελπίζοντας ότι θα είναι για πάντα; Για εμάς που ξεσκονίσαμε το κουτί της Πανδώρας ψάχνοντας και την τελευταία δόση ελπίδας. Αν όμως, κάποια στιγμή προσεγγίζαμε τελείως διαφορετικά αυτή την άγνοια και δημιουργικότητα, ποιο ρόλο θα αφήναμε για το θεό;
Το μεγαλύτερο ζήτημα δεν είναι εάν θα αφήναμε περιθώριο για κάποιον θεό αλλά τι θα θέλαμε να πρεσβεύει αυτός που θα βρούμε. Άλλωστε σίγουρα όλοι θα συμφωνούσαμε πως ο Θωρ (χωρίς την κοιλιά στο endgame) είχε κάτι ελκυστικό, θαυμαστό και απέπνεε μία μυώδη ασφάλεια. Ο Θωρ, ωστόσο, είναι περισσότερο ήρωας παρά θεός, είναι η βαθιά επιθυμία ενός πολεμιστή και σίγουρα δεν είναι αόρατος, δεν διαφέρει τόσο από τους θνητούς, άρα δεν μας κάνει. Οι θεοί όμως πρέπει(!) να διαφέρουν από το ακροατήριο, κυρίως προς: την αθανασία και το μέρος κατοικίας, η πρώτη καλύπτει την ανάγκη για σωματική αφθαρσία και η δεύτερη την ματαιόδοξη ανάγκη για ασφάλεια. Όσο ο άνθρωπος “μικραίνει” τόσο περισσότερο πιστεύει, προσκυνά, υποτάσσεται· ο άνθρωπος χρειάζεται επιβεβαίωση. Κακά τα ψέματα, η εποχή που βιώνουμε είναι γεμάτη υψηλές προσδοκίες και πειρασμούς που μας κάνουν να νιώθουμε συνεχώς κατώτεροι των περιστάσεων. Η περίπλοκη και απρόσμενη πτώση των συναισθημάτων μας μπαίνει συχνά σε λειτουργία, ίσως να μην απενεργοποιείται ποτέ, αφήνοντας ένα σχεδόν θεμιτό αποτέλεσμα,ωστόσο, αν υπάρξει κάτι μέσα μας στο ρόλο του Κολόμβου για γνώση σίγουρα δεν πρέπει να μείνει παραπάνω, σίγουρα πρέπει να αντικατασταθεί με την βαθιά αλαζονεία, μην προλάβουμε και σκεφτούμε... Αυτός ο κόσμος βουλιάζει σε μικροπρέπειες και κοινωνικά ψεύδη, βολεύεται σε στερεοτυπικές αντιλήψεις και κυρίως οργασμικά επικροτεί τον επιλεκτικό πουριτανισμό. Έτσι αποδίδει στον θεό χαρακτηριστικά που τον βολεύουν, που ταιριάζουν με τη νωθρότητα, την μιζέρια και το ναρκισσισμό του. Δεν ξέρω πραγματικά αν ο θεός προτιμούσε τα ζάρια ή την ρουλέτα, σίγουρα όμως όχι την λογική στρατηγική του σκακιού. Εκμεταλλευόμενος την τυχαιότητα μεν, την ανθρώπινη ματαιοδοξία δε, δημιούργησε έναν κόσμο γεμάτο αλαζονεία και παρανοήσεις. Οι μεγαλύτερες αυτών παρατηρούνται σε εύπεπτες θεολογικές ευαισθησίες οι οποίες εκτελούν υποχρεώσεις προσωπίδας σε εκείνους που θεώρησαν πως η πίστη τους θα τους δώσει το δικαίωμα να βλέπουν αφ’ υψηλού. Σε εκείνους που θυσιάζουν τον άνθρωπο στην πλαστή αίσθηση του καθήκοντος, ενός καθήκοντος που θα τον οδηγήσει στον παράδεισο. Μπορεί να ζούμε σε μια υπέρ - αιτιοκρατία , ή μπορεί η θεωρεία της σχετικότητας να ισχύει, βέβαια και το πολυσύμπαν είναι μια κουλ ιδέα· οτιδήποτε και να ισχύει, η ζωή μας δεν αποτελεί την εκτέλεση ενός καθήκοντος για “καλό παράδεισο”, ούτε το καθήκον για μια ζωή με ένα Θεό που θέλει να τον υμνούν όλη την ώρα και που έφτιαξε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, ένα καθήκον που θεωρεί κάθε αλλόθρησκο ένα ψέμα, ένα καθήκον που στερεί την ανθρώπινη φύση, ένα καθήκον με εμπνεύσεις ρατσιστικές, ένα καθήκον που ποτέ δεν επαινεί την ευφυΐα! Η κρίση, λοιπόν που κατακλύζει τον άνθρωπο δεν είναι άλλη από εκείνη της εύκολης λύσης που συνήθως εκφράζεται είτε εγωκεντρικά, είτε με συγχωροχάρτια, με τον Freud να ισχυρίζεται ότι η επιστήμη κατάφερε δύο πολύ σημαντικές πληγές στην έκφραση της αλαζονείας στην ανθρωπότητα: η πρώτη ήταν όταν ο Κοπέρνικος απέδειξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και η δεύτερη όταν ο Δαρβίνος απέδειξε πως ο άνθρωπος καταγόταν από τα ζώα. Όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί τις φθορές του ως λογικό ακόλουθο, αλλά και το γεγονός ότι δεν είναι το υπέρτατο δημιουργία de facto, αλλά πρέπει να γίνει το δημιούργημα, θα εκτιμήσει το θάρρος της πραγματικότητας. Και για να τα γράφω σωστότερα “την πρώτη μέρα ο θεός έφτιαξε τον ουρανό και τη γη, την δεύτερη οι θρησκείες φτιάξανε το θεό”. Βέβαια, πρέπει να αναφερθεί ότι η πίστη δεν σημαίνει και αποκλειστικά 'παρωπίδες' για να λειτουργήσει, χρειάζεται, όμως, κριτική σκέψη. Στην ερώτηση “υπάρχει θεός;” η βαρύτητα βρίσκεται στο “υπάρχει”, αυτό φτιάχνει πίστη, όχι ο οποιοσδήποτε καθορισμένος/κριτής “θεός”. Συνάμα, η ελεύθερη βούληση του καθενός του επιτρέπει να πιστεύει οπουδήποτε θέλει, αλλά και πάλι δύσκολα τα πράγματα εάν κάποιος προτιμά τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό, τον μυστικισμό, ή την ηρεμία που αποπνέουν διάφορα κινήματα εξ Ανατολής... Που θα βρούμε όμως αυτό το θάρρος της πραγματικότητας; Βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,δηλαδή 50% ζωντανό και 50% πεθαμένο (όπως το διάσημο αιλουροειδές) όταν συναντάμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα, τις νύχτες που παρατηρούμε το παρελθοντικό φως αστέρων πάνω στον ουράνιο θόλο, αναπολώντας, βλέποντας, ονειροπολώντας. Με την παρατήρησή μας, δημιουργούμε την πραγματικότητα, η οποία λόγω εξέλιξης, δεν θα μπορούσε να ανήκει ή να συνεχίσει να ανήκει στα χέρια ενός δημιουργού. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ζούμε με θάρρος την πραγματικότητα όταν στις αντικρουόμενες αξίες και αρχές του παρελθόντος και του μέλλοντος, επιλέγουμε την αξία μας, απορρίπτοντας απάνθρωπους κανόνες. Ο Χόκινγκ έλεγε «τελικά έχουμε βρει κάτι που δεν έχει μια αιτία, επειδή δεν υπήρχε χρόνος για μια αιτία ώστε να υπάρξει». Βέβαια, τώρα, εφόσον υπάρχει χρόνος, άρα μπορεί να υπάρξει και ένας δημιουργός, είναι ο καθένας ελεύθερος να κρατήσει όποια άποψη θέλει. Από την δική μου σκοπιά, ο θεός κουβαλά πάνω του τις επιπτώσεις της ανθρωποκαίνου ή του ανθρώπου-κενού κι εάν όντως ο θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο, σίγουρα δεν έφερε εξάρες για όλους... Σημείωση: η φράση «ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο» ανήκει στον Αϊνστάιν, ο οποίος δεν αποδεχόταν ότι η αβεβαιότητα είναι μία εγγενής ιδιότητα της φύσης, όπως πρεσβεύει η κβαντική φυσική. Για σαρκαστικούς σκοπούς χρησιμοποιείται διαφορετικά το νόημά της. ~Είμαι τεντιμπόις~ Επιμέλεια : Marw Scott
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
March 2021
Categories |